Մթու­թ­յան մի­ջով ա­փերս սա­ռած Դեպ քեզ եմ մեկ­նում` ան­կեն­դան ու լուռ, Կեն­դա­նի ջրից մի ումպ ա­նե­լու, Ա­նա­պա­տում այս չմո­լոր­վե­լու:

Մար­դու՛ որ­դի­ներ, քուր­ձե՛ր հա­գե՛ք, ող­բա­ցե՛ք, քա­հա­նա­նե՛ր, սգա­ցե՛ք, խո­րա­նի պաշ­տո­ն­յա­նե՛ր, մտե՛ք, նն­ջե­ցեք, քուրձ հա­գած Աստ­ծու՛ պաշ­տո­ն­յա­ներ, քա­նի որ ձեր Աստ­ծու տնից պա­կա­սե­ցին զո­հերն ու զե­նու­մը։

Ա­ղան­դա­վո­րա­կան շար­ժում­ներ, հա­յա­կոր­ծան սո­րո­սա­կան­ներ, խա­ղատ­ներ, ռոք ա­կումբ­ներ, գի­շե­րա­յին ա­կումբ­ներ, միա­սե­ռա­կան­նե­րի ա­կումբ­ներ, ... նմա­նա­տիպ հաս­տա­տու­թյուն­նե­րը ստեղծ­ված են հո­գե­պես, եր­բեմն էլ նաև ֆի­զի­կա­պես, մար­դուն ոչն­չաց­նե­լու հա­մար:

Ո­րե­ւէ ժո­ղո­վուրդ կա­րող է հի­ւան­դա­նալ երբ փոխ­ւում է իր ազ­գա­յին կո­րի­զը, հայ­րե­նա­կան տես­լա­կա­նը, ար­ժէ­հա­մա­կար­գը, այ­սինքն, իր խմ­բա­յին կո­դա­ւո­րու­մը։ Հա­մաշ­խար­հայ­նաց­ման մեր­ձե­ցու­մը եւ մար­դոց մի­ջեւ ըն­կե­րա­յին յա­րա­բե­րակ­ցու­թիւ­նը, իր բո­լոր օ­գուտ­նե­րով հան­դերձ՝ ու­նի նաեւ իր ժխ­տա­կան կող­մե­րը, երբ մար­դիկ սի­րում են հե­տե­ւել հաս­տա­տուած, հարս­տա­ցած, ա­նուն վաս­տա­կած եւ նշա­նա­ւոր դար­ձած մար­դոց ու­ղիին։

Այս երկ­րա­վոր կյան­քը մեզ տր­ված է ոչ թե նրա հա­մար, որ ապ­րենք մեր հա­ճույ­քի հա­մար և ինչ­պես մենք ենք ցան­կա­նում, այլ որ­պես­զի աշ­խա­տենք, Աստ­ծուն հա­ճե­լի լի­նենք և բե­րենք այն պտուղ­նե­րը, որ Նա է մեզ­նից ակն­կա­լում:

Դու ա­ռողջ­նե­րին պետք չես, Տե՛ր, բնավ, Կա­ղերն ու խու­լերն են դե­պի Քեզ վա­զում։

Իմ ժո­ղո­վուր­դը նման­վեց նրան, ով ի­մա­ցու­թյուն չու­նի. քա­նի որ դու մեր­ժե­ցիր ի­մա­ցու­թյու­նը, ես էլ քեզ կմեր­ժեմ, որ­պես­զի քա­հա­նա­յու­թյուն չա­նես ինձ հա­մար. քա­նի որ մո­ռա­ցար քո Աստ­ծու օ­րենք­նե­րը, ես էլ կմո­ռա­նամ քո որ­դի­նե­րին։

Նախ՝ ով­քե՞ր են հրեշ­տակ­նե­րը. նրանց գո­յու­թյու­նը քրիս­տո­նեա­կան հա­վատ­քի ճշ­մար­տու­թյուն­նե­րից մեկն է։ Հու­նա­րեն «Ան­գե­ղոս» բա­ռը հա­յե­րե­նում ու­նի «Պատ­գա­մա­բեր» ի­մաս­տը։

Մեր օ­րե­րում քրիս­տո­նեու­թյուն բա­ռի կող­քին ա­մե­նա­շատ գոր­ծած­վող բա­ռը շատ եր­կար «հան­դուր­ժո­ղա­կա­նու­թյունն է», բառ, որ հան­դուր­ժում են շատ քրիս­տո­նյա­ներ, գաղջ ու գոլ մի բառ, որ ա­մեն մե­կին չի հա­ջող­վում կուլ տալ:

Տուր մեր ոտ­նա­տե­ղը մեզ, Տեր, Խոս­տու­միդ հար­մար, Տուր մեզ ամ­րու­թ­յուն` Քայ­լե­լու այս տաք ա­նա­պատ­նե­րով: